Εφιάλτες και φοβίες.

Πιστεύω πως σε σύγκριση με αυτό που με ξύπνησε πριν λίγη ώρα, τίποτα άλλο σε σχέση με μένα δεν θα μπορέσει να χαρακτηριστεί τόσο τρομακτικό και τόσο τραυματικό. Για να καταλάβετε, τρόμαξα τόσο πολύ που έπρεπε να σηκωθώ να το γράψω έτσι ώστε να έχω μια πισινή. Γιατί πραγματικά, ήταν σαν θρίλερ. Τέλοσπαντων. Όπως ξέρετε οι περισσότεροι, έχω ένα μεγάλο πρόβλημα με τον πατέρα μου. Είναι ένας εγωίσταρος του κερατά, ο οποίος νομίζει πως ότι λέει αυτός είναι σωστό, ό,τι λέμε εμείς είναι λάθος και πρέπει να σκάσουμε. Ένα απ'τα πολλά μαργαριτάρια του ήταν εκείνο που είπε πέρυσι. Υποστηρίζει πως ο μισθός της μάνας μου, ένας μισθός που έχει πετσοκοπεί, φτάνει για να συντηρήσει μια ενήλικο γυναίκα και έναν 20χρονο μαντράχαλο, ο οποίος είναι και φοιτητής. Υποστηρίζει ότι δεν έχει λεφτά. Θα σας έλεγα τι δεν έχει, αλλά δεν θα ήθελα να βρίσω παραπάνω απ'ότι μου επιτρέπει η διαγωγή μου. Το θέμα είναι ότι δεν βγαίνω! Θα ήθελα πάρα πολύ να βρω μια δουλειά και να σπουδάσω χωρίς τη βοήθεια του, ή ακόμα και τη βοήθεια της μάνας μου, αλλά δεν έχω χρόνο για να δουλέψω. Δεν μπορώ να περνάω τα μαθήματα και να δουλεύω. Και δεν έχω σκοπό να χάσω τον καιρό μου σε μια γαμω-καφετέρια, σερβίροντας καφέδες αντί να διαβάζω, επειδή ο πατέρας μου είναι μαλάκας.

Ας περάσουμε όμως στο θρίλερ που είδα στον ύπνο μου. Μόλις τελείωσαν επιτέλους τα διαδικαστικά περί της διατροφής, αποφάσισα να κατέβω στο Ναύπλιο, να δω αν κατάλαβε επιτέλους ότι είναι ηλίθιος, μπας και άρχιζε να φέρεται σαν πατέρας, γιατί πραγματικά, η υπόθεση του είναι εξοργιστική. Με περιμάζεψε απ'την Αθήνα, αλλά δεν είπε λέξη. Απλά οδηγούσε, μέχρι να φτάσουμε στο Ναύπλιο. Μόνο όταν φτάσαμε στο σπίτι μου είπε να πάω στο δωμάτιο μου. Από τη μία μου καλοφάνηκε το ότι είχα δικό μου δωμάτιο, αλλά απ'την άλλη... Παρατήρησα πως ο αδερφός μου δεν ήταν εκεί. Ύποπτο, αν σκεφτείς πως έχω να τον δω ένα χρόνο και λείπουμε ο ένας στον άλλο απίστευτα. Πήγα στο δωμάτιο και τότε κατάλαβα για τα καλά ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, όταν έκλεισε η πόρτα και κλειδώθηκε από ένα άτομο το οποίο μου έμοιαζε στη λεπτομέρεια. Αφού επιβεβαίωσε πως δεν θα μπορούσα να ξεφύγω, μου επιτέθηκε. Η διαφορά μου από αυτή ήταν το φύλο. Αυτή ήταν κορίτσι, αναμφίβολα, σε αντίθεση με μένα, που είμαι τρανς. Και το φύλο της με κρατούσε στην αρχή πίσω. Δεν μπορούσα να τη χτυπήσω. Δεν είμαι άνανδρος. Βέβαια, αφού έφαγα κάτι καλές μπουνιές, άρχισα να αντεπιτίθομαι. Και τότε αρχίσαμε πραγματικά να πλακωνόμαστε. Όσο εμείς πλακωνόμαστε, διαπίστωσα πως είχα αφήσει τη τσάντα μου στο σαλόνι. Ο πατέρας μου θα μπορούσε να βρει τα έγγραφα μου. Ευτυχώς, δεν είχα πάρει μαζί μου το λάπτοπ ή το σημειωματάριο, κάτι που θα με έβγαζε εκτός παιχνιδιού κατευθείαν. Και τότε κατάλαβα τι έπαιζε. Ήθελε να με αντικαταστήσει με εκείνη τη βλαμμένη μου με χτυπούσε έτσι ώστε να μην χρειαστεί να μου δώσει τα λεφτά τα οποία θα έπρεπε εξ'αρχής να μου δώσει για να βγάλω το πανεπιστήμιο χωρίς να βγω για πιάτσα. Το μόνο που βρήκε όμως... Ήταν η αστυνομική μου ταυτότητα. Όχι η πραγματική. Αυτός ήξερε τη Νάνσυ, όχι τον Τζέημς. Και χάρη σε αυτή τη λεπτομέρεια, δεν θα μπορέσει ποτέ να μου τη φέρει. Τέλοσπαντων, μόλις βρήκε ότι έψαχνε, δηλαδή ένα απ'τα κινητά μου και τη ταυτότητα μου, μπήκε μέσα στο δωμάτιο και με έδεσε. Τότε μιλήσαμε ελαφρώς. Παρακάτω είναι ο διάλογος, όπως το θυμάμαι.
“Δεν ντρέπεσαι καθόλου; Δεν χρειάζεται να το σκεφτώ και πολύ, ξέρω τι θες να κάνεις. Γιατί όμως; Τόσο δύσκολο είναι να φερθείς για μια φορά στη ζωή σου σαν πατέρας, κάτι που δεν είχα ποτέ, αφού πάντα ξεχνούσες ότι είμαι παιδί σου; Μόνο στη διαδικασία βοήθησες. Δεν είσαι πατέρας μου. Προτιμώ να πεθάνω, παρά να σε αποκαλέσω πατέρα μου.”
“Μη σκας και αυτό κανονίζεται.” Τότε φρίκαρα κάπως.
“Είσαι εντελώς γελοίος. Υπόψιν. Δεν πρόκειται να δουλέψει. Ξεχνάς με ποιους τα βάζεις.”
“Αυτό θα το δούμε. Άλλωστε, έχει τη συμπεριφορά σου.”
Μετά από αυτό το σημείο ξύπνησα. Και ευτυχώς, γιατί μετά είναι σίγουρο ότι θα με σκότωνε.

Εξαιτίας της ανευθυνότητας του βλέπω τέτοια ηλίθια όνειρα. Επειδή αυτός δεν σταματάει λιγάκι να κοιτάξει τους άλλους. Τουλάχιστον, ως Τζέημς μπορώ να ξεφύγω από τα πάντα. Και νομίζω πως πρέπει να το επισημοποιήσω. Αυτός ο εφιάλτης ήταν σημάδι.

Πάντως, όταν βλέπω τέτοιες μαλακίες στον ύπνο μου, χρειάζομαι κάποιο άτομο να είναι δίπλα μου στο κρεβάτι, γιατί, μπορεί να το παίζω θεωρία, αλλά υπάρχουν πράγματα που μπορούν να με σπάσουν ακόμα και μένα. Και με τη ζωή μου, απορώ πως δεν έχω σπάσει ακόμα. Κάποιες φορές νιώθω τόσο μόνος, τόσο αδύναμος.

Δεν μου αρέσουν τα Χριστούγεννα.

Ναι, ο τίτλος του άρθρου μπορεί να σας σοκάρει, αλλά ήρθε η ώρα να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου που αφορούν αυτή τη γιορτή που υποτίθεται πως μας γεμίζει με χαρά και αγαλλίαση και άλλα τέτοια, επειδή γιορτάζουμε τη γέννηση του Jesus Christ... Ώπα. Πρώτο πρόβλημα. Εγώ δε γιορτάζω τη γέννηση κανενός. Δεν ασχολούμαι με ιστορικά πρόσωπα που δεν είμαι καν σίγουρος πως υπήρξαν. Αυτοί γιορτάζουν τη γέννηση μου; Όχι. Άρα εγώ γιατί πρέπει να κάνω πάρτυ; Μην μου πείτε πως είναι μια γιορτή του Χριστιανισμού. Είμαι άθεος. Άρα το επιχείρημα απορρίπτεται πριν καν το χρησιμοποιήσετε.

Έπειτα θα μου πειτε πως θα ξεκουραστώ για λίγες μέρες, θα γεμίσω τις μπαταρίες μου. Οι μπαταρίες μου είναι μια χαρά. Εγώ αν κάθομαι, βαριέμαι. Και όταν βαριέμαι, σκέφτομαι. Και όταν σκέφτομαι, shit happens. Κάθε φορά. Η σκέψη δεν είναι ποτέ καλό πράγμα, ειδικά όταν είμαι μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Τι να κάνω τις 15 μέρες διακοπών αν πέφτω σε κατάθλιψη; Έπειτα θα μου πειτε να βγω με τους φίλους μου. Για ποιους μιλάτε όμως; Είμαι εντελώς μόνος μου εδώ πέρα. Μένω στου διάολου τη μάνα, εδώ φίλους δεν έχω (για Σίνδο μιλάμε τώρα), τα άτομα που ξέρω στο κέντρο είναι πολύ πιθανό να είναι απασχολημένα με οικογένειες, δεσμούς και επίσης δεν είναι από Θεσσαλονίκη, κάτι που σημαίνει πως έχουν ήδη φύγει για την πόλη τους, κάτι που θα σας κάνει να μου πείτε να περάσω λίγο χρόνο με την οικογένεια μου. Τους βλέπω κάθε μέρα. Και οι λίγες ώρες μου φτάνουν. Αρκετά. Άσε που στην τελική δεν είναι ελεύθερος χρόνος γιατί έχω διάβασμα και εργασίες.

Μετά θα πείτε ότι θα πάρω δώρα. Και έχω απάντηση και για αυτό. Έχουμε οικονομική κρίση και είμαι 19 χρονών μαντράχαλος. Επίσης είμαι άθεος και έχω εμπεδώσει πως δεν υπάρχει ο Άγιος Βασίλης, κάτι που σημαίνει ότι κανείς δεν θα φροντίσει να βάλει κάτι κάτω απ'το δέντρο για μένα. Δεν έχουμε καν δέντρο εδώ μέσα. Αλλά να σου πω, καλύτερα. Πιάνει χώρο και εγώ θα έπρεπε μετά να το ξεστολίσω και να το μαζέψω. Επίσης, υπάρχουν άτομα μέσα στο σπίτι που εξακολουθούν να πιστεύουν στον Άγιο Βασίλη, κάτι που σημαίνει ότι θα θέλουν δώρα. Και ποιος θα τα πάρει τα δώρα; Ο μαλάκας. Βεβαίως, εγώ τρέχω. Πήρα βέβαια και μερικά μόνος μου... Απλά, γιατί σκέφτηκα πως θα τους άρεσαν. Εγώ τα μισώ τα Χριστούγεννα, αλλά δεν πάει να πει πως πρέπει να ψυχοπλακώσω και τους άλλους, όπως κάνω τώρα με εσάς. Έχω την τάση να δίνω δώρα. Και γι'αυτό είμαι άφραγκος.

Άφραγκος, μόνος και στα πρόθυρα κατάθλιψης, αγκαλιά με τον υπολογιστή και τις κονσόλες μου. Αυτή είναι η ζωή του Τζέημς στις γιορτές.

Θα με ρωτήσετε γιατί, αφού δεν μου αρέσουν τα Χριστούγεννα, δεν λέω το ίδιο πράγμα για το Πάσχα.

Το Πάσχα... Εγώ τρώω σαν γουρούνι. Έχει αυγά, μαγειρίτσα, αρνί, σαλάτες, τα πάντα. Τρώω σαν γουρούνι. Τα Χριστούγεννα έχει πολλά γλυκά, τα οποία δεν μου αρέσουν. Το Πάσχα έχει μόνο κουλούρια και τσουρέκι. Τα κουλούρια τα βάζω στο καφέ και το τσουρέκι... Είναι απόλαυση. Δεν τρώω κουραμπιέδες, μελομακάρονα και άλλα τέτοια.

Και επιστρέφω στους λόγους που με κάνουν να αντιπαθώ τα Χριστούγεννα. Η παραμονή. Αυτή η εκνευριστική στιγμή που όλοι μας ξέρουμε. Κοιμάμαι ήρεμος στο κρεβάτι μου... Στα ζεστά... Στην ησυχία... Και ξαφνικά, κατά τις 8 το πρωί, ή 9... Χτυπάει το κουδούνι. Και η μάνα μου ανοίγει... Και τόοοοοτε...

"ΚΑΛΗΝ ΗΜΕΡΑΝ ΑΡΧΟΝΤΕΣ ΚΙ ΑΑΑΑΑΝ ΕΙ-- ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΟΡΙΣΜΟΟΟΟΟΟΟΟΟΣ ΣΑΣ"

Τότε είναι που πετάγομαι, βρίζω θεούς και δαίμονες και αναθεματίζω την τύχη μου, αφού δεν μπορώ να φορέσω ωτοασπίδες. Δεν τραγουδάνε, γκαρίζουν. Ξεχνάνε τους στίχους και λένε άκυρα. Και η μάνα μου τους βοηθάει να το πουν σωστά, σαν δασκάλα. Και τότε είναι που τα παίρνω και γρυλίζω μόνος μου στο δωμάτιο. Ευτυχώς, λόγω οικονομικής κρίσης, η μάνα μου ανοίγει μόνο στα παιδιά της γειτονιάς, κάτι που μου επιτρέπει να μην ακούω τις γκαρίδες. Εξακολουθώ όμως να ακούω το κουδούνι. Και έτσι δεν κοιμάμαι και όταν δεν κοιμάμαι, συγχίζομαι. Και όταν συγχίζομαι, ψάξτε τρύπα να κρυφτείτε.

Τέλοσπαντων... Αφού δεν βλέπω τηλεόραση, απόφευγω το γιορτινό ρεπερτόριο. Και αυτό που κάνω τα Χριστούγεννα είναι το εξής: Παίρνω ένα μπουκάλι κρασί ή μια εξάδα μπύρες, ανοίγω τον υπολογιστή και πίνω μόνος μου, αφού κανείς δεν είναι μέσα. Άντε να δω και καμιά ταινία ασχέτου περιεχομένου. Αλλά έτσι τη βγάζω. Εγώ, το αλκόολ και ο υπολογιστής, μέχρι να ξεραθώ.

Και μετά με ρωτάτε γιατί δεν γουστάρω τα Χριστούγεννα; Εγώ σας ρωτάω: Γιατί να τα γουστάρω;

Και έτσι κλείνω και αποχωρώ.

Υ.Γ.: Να δούμε τι θα κάνω φέτος που δεν θα μπορώ καν να πιω. Όπως φαίνεται, σκατά θα είμαι με το στομάχι μου.

Να σας πω την αλήθεια, κουράστηκα.

Για άλλη μια φορά κάθισα και κοίταξα για λίγο πίσω μου. Κοίταξα το παρελθόν και ξεκίνησα να το αναλύω. Όπως είπα, είμαι ένας μεγάλος μαλάκας που χρυσάφι πιάνει και σκατά το κάνει. Δεν ξέρω αν το ανέλυσα σε προηγούμενο άρθρο, αλλά αν δεν το έκανα δεν πειράζει, το μαθαίνετε τώρα. Είμαι ότι χειρότερο μπορείτε να συναντήσετε στη ζωή σας, για διάφορους λόγους που δεν θα αναλύσω τώρα. Να σας πω την αλήθεια, δεν ξέρω κιόλας γιατί είμαι τόσο κακός. Οι πρώην μου το λένε και επειδή δεν θέλω να μιλάω για τον εαυτό μου και το αν είμαι κατάληλος για σχέση, εμπιστεύομαι την άποψη τους, γιατί αυτές με έφαγαν στη μάπα για ένα μήνα, έξι μήνες, ένα χρόνο και βάλε.

Αλλά σήμερα υπήρξε μια αλλαγή. Κάθισα και σκέφτηκα κάτι πολύ απλό. Είχαν δίκιο; Κάποιες ναι, αλλά οι υπόλοιπες είχαν δίκιο; Όλες είχαν δίκιο; Κατέστρεψα τη ζωή της Ιωάννας #1 όπως υποστηρίζει; Είμαι τόσο κάθαρμα όσο λέει η Τάνια; Όλες όσες λένε ότι είμαι καθίκι, έχουν δίκιο τελικά; Είμαι ο κακός ο λύκος του παραμυθιού; Παραπλανώ και καταστρέφω; Γιατί, αν είναι έτσι, πρέπει να μου κάνουν ευθανασία, γιατί είμαι σαν κινούμενη κατάρα. Και γι'αυτό όλες οι πρώην μου (εκτός από μία) αλλάζουν πεζοδρόμιο όταν με βλέπουν, δεν μου μιλάνε αν βρεθούμε στην ίδια παρέα και η μόνη περίπτωση που παίζει να με επισκευτούν θα είναι στην κηδεία μου. Βεβαίως. Και θα κάνουν και πάρτυ εκείνη τη μέρα. Όλες μαζί, το κλαμπ.

Ε λοιπόν, δεν το δέχομαι. Δεν γίνεται να τα κάνω εγώ όλα λάθος και αυτές να έχουν δίκιο. Δεν δέχομαι καμία προσβολή χωρίς να υπάρχει μια εξήγηση. Δεν γίνεται να φταίω για όλα. Δεν είπα εγώ στη μάνα της μίας ότι πηδιόταν με μένα, δεν τα έκανα όλα εγώ. Γιατί, αν τα είχα κάνει όλα εγώ, γιατί δεν υπάρχει στο ιστορικό μου κάποιο περιστατικό όπως τα παρακάτω:

• Διάλυση σχέσης εξαιτίας μιας τρίτης.
• Διάλυση σχέσης επειδή εγώ ήμουν ο τρίτος.
• Διάλυση σχέσης επειδή έβαλα λόγια.

Ή δεν ξέρω και εγώ τι! Γιατί, ενώ είμαι τόσο κακός, δεν έχω τέτοια περιστατικά στο ιστορικό μου; Γιατί είμαι κινούμενη καταστροφή αν το μόνο πράγμα που έκανα ήταν να πω την αλήθεια και να εξηγήσω σε κάποιες απ'τις σχέσεις μου ότι κουράστηκα να είμαι μαζί τους και ότι θα ήθελα να κάνω κάτι άλλο στη ζωή μου; Γιατί είμαι μαλάκας αν εγώ είμαι αυτός που έχει φάει το κέρατο, εγώ παραμελήθηκα επειδή κάποια ήθελε τον πρώην της, αν, αν, αν;;;; Γιατί είμαι καθίκι αν εγώ είμαι αυτός που πάλευε να κρατήσει το ενδιαφέρον στη σχέση;

Φτάνω στο ερώτημα. Ναι, νιώθω μαλάκας. Είμαι μαλάκας. Είναι πολύ πιθανό να είμαι ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΑΛΑΚΑΣ! Αλλά! Ήμουν απ'τη στιγμή που γεννήθηκα, ή με έκαναν έτσι; Έχω μεγάλα κενά μνήμης. Όσο μεγαλώνω ξεχνάω. Η παιδική μου ηλικία είναι θαμπή, τα εφηβικά μου χρόνια έχουν χαμένες στιγμές. Και αυτό έγινε για κάποιο λόγο. Μήπως για τον ίδιο λόγο είμαι και εγώ ένας ακόμα μαλάκας;

Τι να σας πω, δεν ξέρω. Πραγματικά, αυτή τη στιγμή, νιώθω κατεστραμένος, κάθε μέρα χάνω την ελπίδα στους ανθρώπους και στον κόσμο. Και νιώθω ότι σπατάλησα όλη μου την ενέργεια σε μαλακίες και άχρηστους ανθρώπους που δεν άξιζαν μία. Και όσο το σκέφτομαι, τόσο τρελαίνομαι. Και όλο και ξεχνάω. Κάθε φορά που γίνεται κάτι κακό στη ζωή μου, ξεχνάω. Στο τέλος θα ξεχάσω και τον ίδιο μου τον εαυτό. Όσο πιο πολύ παλεύω, τόσο πιο πολύ ξεχνάω. Και έτσι, μάλλον οφείλω να πάρω την απόφαση. Δεν θα ξαναπαλέψω. Είμαι σίγουρος ότι αν παλέψω, θα πέσω πάλι πάνω σε μια τρελή και θα μου σβήσει κάποιες μνήμες. Δεν θα ξαναπαλέψω. Είμαι σίγουρος πλέον ότι δεν πρόκειται να βρω κάποια που να με θέλει πραγματικά και θα τη θέλω και εγώ. Και γιατί άραγε πρέπει να βρω κάποια; Έτσι όπως είμαι, γιατί; Ποιος θέλει να πάει με ένα ελαττωματικό μοντέλο; Υπάρχει καμία;

Κούκλα, αν εμφανιστείς ποτέ στο δρόμο μου και με ερωτευτείς, άσχετα με το αν είμαι όπως είμαι, σε παρακαλώ, ενημέρωσε, γιατί εγώ και να σε θέλω, δεν πρόκειται να στο πω ποτέ. Γιατί δεν θα πιστεύω πως είμαι ο κατάληλος. Κάνε με να το πιστέψω. Γιατί έχω φτάσει σε σημείο να ερωτεύομαι και να το κρύβω.

Αυτά απ'τα κακά. Γίνανε και καλά πράγματα αυτές τις μέρες. Ξέσκασα λιγάκι. Τραγούδησα, χόρεψα, το έριξα έξω. Έμαθα ότι ήμουν καλός. Η μαμά είπε ότι ήμουν σόουμαν. Το διασκέδασα να σας πω την αλήθεια. Μετά βγήκα και δύο δεσποινίδες, δύο ακαταμάχητες δεσποινίδες μου έδωσαν ένα καταπληκτικό δώρο. Ένα τηλέφωνο και αργότερα φαντάζομαι θα μου δώσουν και μια ηλεκτρονική διεύθυνση. Και τις ευχαριστώ και τις δύο πάρα πολύ. Δεν είδα πως ήταν η φάτσα μου την ώρα που μου το είπαν, αλλά νομίζω ότι έλαμψε για λίγο. Γενικά, ήταν ωραίο βράδυ. Μετά βέβαια αρρώστησα γιατί όπως ξέρουμε, I can't have nice things. Τέλοσπαντων, αυτά. Είπα να σας ενημερώσω και για τα καλά για μια φορά. Κλείνω εδώ.

Πρώτα απ'όλα καλησπέρα σας.

Φαντάζομαι ότι θα είναι απίθανο να γράψω κάτι ποιοτικό τέτοια ώρα, αλλά παρ'όλα αυτά θα προσπαθήσω. Ονομάζομαι Τζέημς Κάμπελ. Ναι, μιλάω ελληνικά και έχω τέτοιο όνομα. Είναι η μητρική μου γλώσσα ξέρετε. Ω ναι, είμαι Έλληνας. Όχι πολύ περήφανος γι'αυτό, αλλά ναι, είμαι Έλληνας.
Πως προέκυψε το όνομα; Το ήξερα πως θα ρωτήσετε. Μεγάλη ιστορία. Μεγάλη και ανιαρή ιστορία, θα έλεγα. Άλλωστε, δεν νομίζω να σας ενδιαφέρει κιόλας. Ένα όνομα είναι, αφήστε το να πάει στο διάλο. Με βλέπετε να ρωτάω εγώ για το δικό σας όνομα; Όχι. Άρα αφήστε το.

Μου αρέσουν πολλά πράγματα. Μου αρέσει η μουσική, μου αρέσει να κάθομαι μπροστά απ'το τζάκι τις κρύες νύχτες του χειμώνα και να πίνω κρασί, ενώ γράφω ένα μάτσο μ******ς στο σημειωματάριο μου, μου αρέσουν οι ρομαντικές βόλτες στην παραλία... Λάθος, αυτό δεν μου αρέσει. Γουστάρω μουσική, συγγραφή, έμπνευση, δημιουργία, επικοινωνία. Μ'αρέσει να πίνω τεράστιες ποσότητες καφέ.

Δεν μου αρέσει το δράμα, τα μαλλιοτραβήγματα, τα λόγια πίσω απ'την πλάτη μου και γενικές μ******ς που μπορούν να καταστρέψουν τόσο τη δική μου εικόνα όσο και των άλλων. Είμαι γενικά ήρεμος, δεν μου αρέσει η βία, τα εξτρήμ μπινελίκια, οι κατινιές και τα ψέματα.

Τώρα τελευταία με βρίσκετε σε περίεργη φάση. Τολμώ να πω πως τώρα περνάω μία απ'τις πιο δύσκολες φάσεις της ζωής μου. Δεν μπορώ να αναλύσω τι ακριβώς μου συμβαίνει, γιατί και αυτό είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία, ένα τεράστιο κεφάλαιο που δεν έχει αρχίσει καλά καλά αλλά καλύπτει πάνω από 10 σελίδες στο βιβλίο που θα αναφέρεται στη ζωή μου. Πάντως, μπορώ να πω ότι βαδίζω σε ένα δρόμο με λακκούβες, σαμαράκια και γενικά σκαμπανεβάσματα, μαζί με ένα μάτσο μ*****ς οδηγούς που πάνε να περάσουν όταν το πράσινο των πεζών είναι αναμμένο και εγώ προσπαθώ να περάσω απ'τη διάβαση. Και δεν το παίρνω και πολύ καλά αυτό, αν κρίνεις ότι η συμπεριφορά μου, οι συνήθειες μου και γενικά τα πάντα που έχουν σχέση με μένα αλλάζουν προς το χειρότερο, χωρίς υπερβολές. Φτάνω σε σημείο να χάνω τη ψυχραιμία μου και θέλω είτε να κουτουλήσω κόσμο ή να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο, μέχρι να σπάσει ο τοίχος ή το κεφάλι μου, μπας και ησυχάσω επιτέλους.

Life is wonderful. Για σας μπορεί. Μπορεί εγώ να μην έχω τα προβλήματα που έχει ο κόσμος στις τριτοκοσμικές χώρες, που υποφέρει από πείνα, αρρώστιες και το θέρισμα του θανάτου αλλά το ό,τι είμαι σε πολύ καλύτερη κατάσταση από αυτά που προανέφερα δεν πάει να πει ότι εγώ δεν έχω δικαίωμα να νιώσω άσχημα για κάτι. Δεν είμαι εγωιστής σε αυτή την περίπτωση. Γενικά είμαι, αλλά τώρα έχω και εγώ λιγάκι δίκιο.

Τι έλεγα όμως; Α, ναι, έλεγα ότι είμαι σκατά. Έλεγα ότι έχω φτάσει σε σημείο να θέλω να κλειστώ μέσα στη ντουλάπα μου, αυτό το στενό, σκοτεινό και μίζερο μέρος και να μείνω εκεί για πάντα. Νιώθω ότι δεν αξίζω τίποτα, δεν πρέπει να γίνει τίποτα όπως το θέλω και πρέπει να μείνω για πάντα μόνος μου για να πληρώσω για όλα τα κακά που έχω κάνει σε αυτό το κόσμο, τα 19, σχεδόν 20 χρόνια της σταδιοδρομίας μου. Και έχω κάνει πολλά, δεν είμαι άγιος. Δεν ήμουν πάντα έτσι όπως είμαι τώρα, καλούλης και ήσυχος, να προσπαθώ να χαμογελάω ακόμα και όταν θέλω να ουρλιάξω, να κλάψω, να χτυπήσω τη γροθιά μου στο τραπέζι και να αρχίζω να φωνάζω όλα αυτά που με ενοχλούν, με πληγώνουν, με καταπιέζουν και σκοτώνουν κάθε τρεις και λίγο ένα μικρό κομμάτι του εαυτού μου. Παλιά πλήγωνα για να μην πληγωθώ. Τα έκανα όλα που***α και δεν μετάνιωνα για τίποτα. Ήμουν κινούμενη καταστροφή. Μετά ηρέμησα, μεγάλωσα, ωρίμασα. Κάθισα λιγάκι να σκεφτώ και πλημμυρίστηκα από ενοχές. Βρήκα και απαντήσεις σε αναπάντητα ερωτήματα που δεν ήξερα καν ότι υπήρχαν. Και τότε κατάλαβα πως η ζωή μου άρχισε να πηγαίνει κατά διαόλου.

Σκέφτηκα πως ίσως θα έπρεπε να βγάλω την αλήθεια από μέσα μου, για να μην κουβαλάω μόνος μου το σταυρό μετά από την τόσο μεγάλη ανακάλυψη σε σχέση με μένα. Το έκανα, μπας και νιώσω καλύτερα. Κάτι πάει να γίνει, αλλά πολλές ερωτήσεις, απορίες, απόψεις σχετικά με το θέμα. Αντιμετωπίζομαι σαν κάτι τόσο περίεργο, λες και εγώ φταίω που είμαι έτσι. Φταίω για πάρα πολλά πράγματα, αλλά όχι γι'αυτό. Και δεν αντέχω πλέον. Μου'ρχεται να κάτσω μέσα στο σπίτι και να μην πηγαίνω πουθενά. Να πηγαίνω μόνο στα μαθήματα μου, μπας και βγάλω τη σχολή μου. Για να αποφύγω τις ερωτήσεις. Ίσως είμαι δειλός, αλλά δεν είστε στη θέση μου. Και μέχρι να έρθετε στη θέση μου, δεν μπορείτε να κρίνετε πόσο δειλός είμαι.

Απ'ότι φαίνεται, τελικά όντως έγραψα ένα μάτσο πί**ς. Θα το κλείσω εδώ. Καληνύχτα, πάω να την πέσω. Τουλάχιστον να προσπαθήσω. Θα συνεχίσω αυτό το θέμα κάποια άλλη φορά.